CARNAVAL OP CURACAO EN DOOR NAAR COLOMBIA!

Curacao was in vergelijking met Bonaire een beetje een tegenvaller. Op Boanaire kon je van de boot in het blauwe water duiken en kon je gelijk gaan snorkelen. Dit was op Curacao wel even anders. Hier was het water groen en kon je zeker de bodem niet zien. Om hier ergens te komen MOET je ook eigenlijk wel een autootje hebben, want alles zit best een eindje uit de buurt. Alleen het inklaren al is een half uurtje met de bus. Maar misschien zijn we gewoon wel een beetje verwend, haha.

Op Curacao zijn we de avond voor we verder zouden gaan nog even naar de tienerparade van de Carnaval geweest. Hebben we er toch iets van meegemaakt. Maar ook dit viel een beetje tegen. Ten eerste was de stoet 2 uur te laat, maar we vonden de sfeer er vooral ook redelijk vijandig. De Nederlanders en Antilianen gaan niet echt goed met elkaar om. We voelden ons niet echt welkom. Dat komt waarschijnlijk ook een beetje vanuit de politiek daar. Daar zit ook iemand, die een hekel heeft aan Nederlanders en dat heeft toch zijn uitwerking op de mensen. Ik sprak nog met een vrouw op de haven en die heeft haar kinderen hier van school gehaald, omdat ze gediscrimineerd werden. Maar zij zegt ook weer, dat het ook aan de Nederlanders zelf ligt. Dat ze uit de hoogte doen. Ook het feit dat een Nederlander over het algemeen meer verdient dan een Antiliaan helpt natuurlijk niet echt mee. Maar wat wel gezegd moet worden is dat sommige echt werk hadden gemaakt van hun kostuums en dat was heel leuk om te zien. Voor de mensen die meeliepen in de stoet was het ook een lange rit geweest, die waren al 6 uur onderweg. Dus het dansen was een beetje ingezakt. Ach, wij vonden het leuk meegemaakt te hebben, maar we hebben ook weer zin om lekker verder te gaan.

Zondag na de Carnaval zijn we verder gegaan naar een ankerplaats op Curacao, zo´n 25 mijl verderop. Brak, maar blij om verder te gaan, gingen we op weg. Eenmaal aangekomen hier, was het water weer helder blauw en zijn we gelijk weer even gaan zwemmen en snorkelen. Mark heeft nog een Kreeft uit zijn holletje getrokken en die hebben we ´s avonds lekker gegeten. We zijn waarschijnlijk wel allebei door een kwal gestoken. Ik kreeg ineens onwijze brandende pijn op mijn arm, maar ik heb verder nooit aan een kwal gedacht en heb daar ook verder niet naar gekeken. Later komt Mark aan boord en die had een tentakel tegen zijn hoofd gehad en zag die kwal nog net weg zwemmen. Maar behalve een beetje een branderig gevoel hadden we verder gelukkig nergens last van.

De volgende ochtend zijn we om een uur of 7 verder gegaan richting Colombia. Toen we nog bezig waren het anker op te halen kwam een groep van misschien wel 50-60 dolfijnen ons tegemoed zwemmen. Die waren een beetje relaxed aan het rondzwemmen daar. Het blijft toch iedere keer weer leuk om die beesten om je heen te hebben, haha. Ze zwommen nog een stukje mee met de boot en vervolgden toen weer hun eigen weg. De reis verliep soepel en we hadden genoeg wind om de hele rit te zeilen. Na 1,5 dag kwamen we aan bij Cabo de la Vela, waar we om de hoek in een baai voor anker gingen. Het waaide hier hard, maar daar hadden we gelukkig niet zo veel last van toen we enmaal lagen.
Ik denk dat er hier wel 20 mensen aan het kite-surfen waren. Kon ook perfect want de zee was vrij vlak en de wind hard, dus beter kan niet. Sam was in eerste instantie nog wel heel boos op al die dingen die in de lucht hingen, maar toen ze door had dat ze toch niet weg gingen gaf ze het maar op, hahaha.

We zijn de volgende dag naar land gegaan hier. Het was een piepklein dorpje en de mensen waren heel vriendelijk, alleen konden we er weer niks van verstaan. Ze spreken hier Spaans en dat spreken wij voor geen meter. We hebben er nog over nagedacht toen we thuis waren om een cursus te doen, maar door de tijdnood is dat er toen bij ingeschoten. Daar balen we nu wel een beetje van, maar misschien kunnen we nog aan een woordenboek komen hier ; ). Grappig om hier te zien, dat elk restaurantje ook gelijk een hostelletje is. Maar nou moet je niet aan een luxe eetgelegenheid met en stenen gebouwtje als hostelletje denken, nee hier is alles van waaibomenhout. Het ziet er uit, dat als het een keer goed hard gaat waaien, alles weg waait, haha. Maar het heeft wel weer iets heel gezelligs en het is toch warm genoeg, dus veel beschutting tegen regen en kou heb je niet nodig.

Diezelfde nacht vervolgen we onze tocht naar Cartagena, Colombia. Met redelijk wat wind vertrekken we en zeilen we de baai uit. De volgende ochtend hebben we een heerlijk rustig zeetje en kabbelen we lekker over de oceaan. Tegen de middag begint de wind echter toe te nemen. Om 1 uur gaat het eerste rif er al in, omdat het toch wel flink begint te waaien. Al snel gaat ook het 2e rif er in en uiteindelijk moet zelfs het derde rif erin. Deze wind staat nergens op de weerkaarten aangegeven. We waren wel al gewaarschuwd door andere zeilers, dat dit een heel berucht stuk is. We hebben op een gegeven moment 35-40 knopen wind, terwijl de weerkaarten max 7 aangeven!! Maar het gaat allemaal nog goed. We draaien ook de genua wat in en vliegen nog steeds lekker over het water. Die nacht bouwen de golven zich tot angstaanjagende hoogte op, maar de boot blijft het goed doen. Zelfs Mark moet af en toe slikken als hij naar buiten kijkt, haha. Ik keek natuurlijk al niet eens meer naar buiten, hahaha. Na een roerig nachtje neemt de wind, hoe dichter bij Cartagena, steeds meer af tot we een relaxed gangetje hebben en de riffen er weer uit kunnen.

De kustlijn hier is echt heel anders dan we ons hadden voorgesteld. Allemaal hele hoge witte gebouwen. Wel een mooi gezicht!! Met schemer laten we het anker zakken en kunnen we eerst even lekker gaan bijslapen.