KILLING!!!

De monteur is langs geweest en de motor doet het weer. De opvoerpomp zat vol drap en er was ergens een slangetje los getrild. Gelukkig geen grote dure problemen dus. Ok nu kunnen we ons klaar gaan maken om te vertrekken morgen. Laatste boodschapjes gehaald, boot opgeruimd en we zijn klaar om te gaan.

Dinsdag 4:45 uur gaat het wekkertje weer en we hebben enige opstart problemen. Eerst maar even lekker een bak koffie om wakker te worden en dan gaan de trossen weer los.

De zee is een beetje onstuimig, maar het is nog prima te doen. We hijsen de zeilen en gaan weer op pad. De jetski schiet nog los, maar gelukkig staan we er naast als dit gebeurt. Na verloop van tijd komt het zonnetje weer te voorschijn en is het heerlijk zeilen. Ook de zee wordt weer wat rustiger. We varen net onder de kust en genieten van het hele gebeuren, als er een boot op ons af komt. Het is de Marine. We moeten van koers veranderen, want we varen een gebied in waar ze bezig zijn met schietoefeningen. Dat doen we dus ook maar gelijk dan. Op een gegeven moment komen we langs een hele rij krijtrotsen. Mooi gezicht zo, met voor de helft de zon er op. Tegen de avond als de zon gaat zakken, ga ik het avondeten maken. Heerlijke entrecote (van slager Groeneveld), dat was smullen geblazen. Mark heeft het grootste gedeelte van de dag met de hand gestuurd, omdat de automatische piloot vreemd doet. Hij maakt rare geluiden en bonkt heel veel. Ik heb ook geprobeerd te sturen, maar dat was niet zo’n succes. Ik kan nog niet zo goed overweg met die golven.

Het word ondertussen al weer donker en ik besluit even een uurtje te gaan rusten, zodat ik de eerste wacht kan lopen. Buiten gaat het tekeer als een gek, dus ook deze keer komt er niet veel van dat rusten terecht. Ik loop weer naar buiten en zie Mark met een heel gestrest hoofd staan. Hij is al een paar keer in slaap gevallen en tot overmaat van ramp heeft de automatische piloot het ook nog eens begeven. De moed zakt me in de schoenen, want ik kan niet sturen en er moet een zekering vervangen worden. Ik probeer het sturen nog heel even, maar dat is echt een ramp. Ik lijk wel debiel. Dit is dus geen optie. Mark legt uit wat er met die zekering moet gebeuren. Vrij simpel eigenlijk. De grootste opgave is die zekeringen vinden in het donker op een schommelende boot haha. Maar dat lukt allemaal prima en hij gaat weer aan. We proberen hem nog een keer aan te zetten, maar hij klapt er weer uit. K.U.T. Dat wordt de hele nacht met de hand sturen. Ik besluit de hele nacht bij Mark te blijven, aangezien ik niet kan sturen, ach gedeelde smart is halve smart toch!?! Leuke aan dit alles is, dat het nog maar half 12 is. We hebben dus nog minimaal 8-9 uur te gaan ,in het donker en zijn nu al moe.

Naarmate we verder de nacht in gaan, wordt de zee ook ruwer. We hebben nu zo’n 25-30 knopen wind. De zee lijkt wel een wasmachine en we worden alle kanten op geduwd. De wind draait af en toe en omdat het met de hand bijna niet te doen is, klapperen de zeilen ook af en toe heel hard. Het is een gevecht tegen de golven, de slaap en de stress. We vragen ons af waar we aan begonnen zijn. De boot gaat af en toe zo schuin, dat het voor mij lijkt of we om slaan. Mark is wel wat meer gewent, maar ook hij heeft het zichtbaar niet naar z’n zin. We proberen elkaar op te peppen en schreeuwen, ‘we gaan het redden!!’ ffies volhouden nog, als we die nacht maar door zijn’. We hebben echt het gevoel: ‘Standing Strong Together!!’ allebei helemaal op en gestrest, maar we gaan elkaar er doorheen slepen. Ik zet op een gegeven moment de muziek keihard aan. Alles om niet in slaap te vallen. Ik ren op en neer naar de computer om te zien of we de goede koers blijven varen en heb wel tig kopjes koffie gezet. Dat is ook nog een hele opgave als je zo wild heen er weer gaat. De keuken was dan ook een grote bende, maar dat kon me geen reet schelen. Als we de ochtend maar veilig zouden halen. Dit voelde meer als een overleven, dan als een stukje gezellig zeilen. Op een gegeven moment schreeuwt Mark heel hard, SCHAT!!!Ik zie de instrumenten niet meer, je MOET mee kijken. De getallen draaide ook voor mijn ogen, maar samen kwamen we er nog net uit.

Die arme Sam weet ook niet wat haar overkomt, ze ligt trillend in een hoekje van de kuip. Ik heb haar vanmiddag haar reddingsvest al omgedaan, aangezien ze nog erg onstabiel over het dek loopt. Staat ook zo slordig als je je hond onderweg verliest haha, nee hoor zou niet weten wat ik zou moeten als ze over boord zou slaan. We proberen haar nog gerust te stellen, maar zijn zelf ook zenuwachtig, dus dat helpt niet echt haha.

Het wil ook maar geen licht worden. Iedere keer als ik op mijn horloge kijk, zijn we pas 10 minuten verder. Je zou er bijna wanhopig van worden. Maar dan heel in de verte wordt de lucht wat minder donker. En begint de dag weer aan te breken. Ok heel even volhouden nog en dan zijn we door die ….nacht heen. Wat kan een mens blij zijn met daglicht haha. We krijgen van het licht weer nieuwe energie en hebben het gevoel, dat Falmouth om de hoek ligt. Tegenvallertje dan als we kijken en het is nog 80 mijl. Met gemiddeld 6 knopen is dat nog zeker een uur of 12-13 varen. We zijn zo’n 50 mijl van Plymouth af, dus besluiten maar daar heen te gaan. Als we in de buurt van Plymouth komen, varen we onder het wolkendek vandaan en de zon in. Heerlijk!!! FF bijkomen maar weer, jassen uit en nog een paar mijl. Dan kunnen we eindelijk slapen!!! Na 36 uur met te hand te hebben gestuurd en zonder te slapen zijn we aangekomen op de plaats van bestemming.